Άνοιξη

Το χαμόγελό της έσκασε με το πρώτο φώς του ήλιου, χάιδεψε τα φτερά των γλάρων, μύρισε τη φρέσκια αρμύρα πασπαλισμένη με λίγη αλισάχνη, ενώθηκε με την οσμή των πορτοκαλανθών, ανησύχησε τα πουλιά του κήπου, έλιωσε το πάνω μέρος ενός όμικρον και αφού το διπλασίασε κάθησε ήσυχα ανάμεσα σε ένα ζ(ήτα) και ένα ή(τα).

Συνέχεια του παιχνιδιού:"Πες μου μια ιστορία δίχως,τέλος", από http://astropina.blogspot.com

"Αν αποφασίσεις να μην πολεμήσεις, αυτό σημαίνει ότι ηττήθηκες;"

Δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω, όμως, τον πόλεμο. Αυτόν που κάνεις καθημερινά για να μην χάσεις το πρόσωπό σου. Όχι μόνο απέναντι στις αδυναμίες σου, αλλά και απέναντι σε ό,τι οι άλλοι σου επιβάλλουν ως "κανονιστικό πλαίσιο". Απέναντι, δηλαδή, στην κλίνη του Προκρούστη.

Γνωρίζω και την ήττα. Όταν η σιωπή πληθαίνει, όταν η αδυναμία μεταλλάσσεται σε έλλειψη οξυγόνου. Ο τόπος στενεύει, οι πόρτες κλείνουν, οι επιλογές λιγοστεύουν και κλείνεσαι μέσα σε στενά. Κάτω από τα πόδια σου το μόνο σου έδαφος. Οι φίλοι μακριά, τα βλέμματα άδεια, η ομορφιά παρούσα να πονάει.

Αν θελήσεις να ζήσεις αδιάφορα, σαν το δέντρο, μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει;

http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009/03/blog-post.html